Op bergen en in dalen

Ik verwachte geen last van de buren; had ik daar maar niets over vermeld. Want het was bal! Hondenbal. 

Ik werd om 1 uur wakker van een aanhoudend heen-en-weer geblaf aan de overkant van de weg. De ene (klonk) agressief en de andere depri. 

Geleidelijk aan weer ingedommeld, maar steeds weer hadden de honden een aanleiding om hun ‘conversatie’ voort te zetten. Ze moeten ook wel een hele vreemde baas hebben om dat dan ook te laten doorgaan. En dat leek me te kloppen toen ik er langs reed. 

Om 8 uur de boel maar snel inpakken, maar wat is het nat (condens en dauw). Ik bind mijn loopschoenen achterop om te drogen. 

Ik begin met 10km licht klimmen, 1-2 % en dat is lekker om wakker te worden. Na het oversteken van een RN staat er een fietser in het bushokje en die ken ik: mijn buurman in Eysden, de man van Tholen. 

'Tholen' was naar dezelfde camping op weg toen een paar km eerder een camping-bord zag. En dat was een voltreffer, alle kleren gewassen en gedroogd en mevrouw had frites voor hem gebakken. Dat bordje had ik gemist doordat mijn gps een doorsteek aangaf 🙃. 

Blijkbaar lopen onze routes een tijd samen en zo rijden we een tijdje samen op. Gisteren was hij nog gevallen op een 15% steile helling toen hij stilviel. Op een lange klim zie ik hem
in mijn spiegel langzaam wegzakken. Het is wel gezellig, maar wachten heeft geen zin, hij moet vroeg of laat afslaan naar Santiago.

Klimmen met bepakking is heel anders dan op de racefiets. Dan rijd je intensiever en de fiets ‘rolt’ veel meer. Komend van een afdaling ben ik gewend vaart te maken voor de komende klim, maar nu val je heel snel stil. En een klein hellinkje ‘op de macht’ doen lukt vaak niet. 

Ik probeer 75/75 te rijden. Dat is trapfrequentie 75 en hartslag 75% (van mijn max.). Op de racefiets in de bergen is dat 75/85, toch voelt dit ook zwaar. 

Een stukje voor Luxemburg komt er een dikke Volvo met aanhanger zachtjes naast me rijden. Het raam gaat open en de (Vlaamse) bijrijder vertelt me dat ik vermoedelijk een sportschoen ben verloren. Ai, dat klopt. Vast in de hobbelige afdaling 5 km eerder. 

Dus terug, want die kan/wil ik niet missen. ‘Of wilde gij da wij die effe ophaolen’ vraagt de bestuurder. Glimmend antwoord Ik in mijn beste Vlaams dat ik dat ‘heel fideel’ zou vinden. 

Ze rijden eerst door om te keren, zeggen me hier te wachten. Dan maar even pauze. En 10 min. later komen ze er weer aan, met schoen. Daar heb een foto van genomen. 

De bijrijder vond het niet logisch dat iemand een vrij nieuwe schoen laat liggen. Ze waren aan het werk in een nieuw overgenomen B&B aan de routes naar Santiago en naar de Mediterrannee, die hier nog steeds samen lopen. Dat verklaart mijn ontmoetingen met ‘Tholen’. 

Ik peins nog wat verder over de ervaring met solo onderweg zijn. Het is ontegenzeglijk eenzamer en saaier dan met een groep(je). En onze fietsweken zijn elk jaar - nog steeds - een week waar ik naar uitkijk. 

Anderzijds, is het alleen doorkruisen van een onbekend gebied boeiend, elk moment is anders en ongepland. Het voelt ook als een nieuwe uitdaging, maar (nog) geen nieuwe roeping. 

Langs een landweggetje, midden tussen de velden, staat een verroeste grenspaal van België en Luxemburg. Het grootste verschil is de ‘netheid’. Luxemburg is keurig ‘aangeharkt’ en de wegen zijn bijna allemaal erg fraai en goed. Heerlijk dalen, na 80km gaat het klimmen zwaarder. 

Na een heerlijke lunch (quiche Lorraine met salade) besluit ongeveer 100 te doen, dat komt morgen beter uit. Dat betekent na Wiltz nog 15 km, vooral dalend. Helaas: een lekke band van de BOB kost 20 minuten. En nog een helaas: in Wiltz gaat het loeistijl omhoog, 
zeker > 15%. En verder nog een tijd stevig klimmen. 

Dan afdalen langs de rivier incl. een tussenklim van 1 km. Maar dan zie ik een fraai terrein liggen aan de over van de Sure.

Tijd voor rust, want ik voel de benen. En dag mag ook wel na de zwaarste dag qua hoogtemeters. 

De cijfers:

Dag: 101 km en 1.500 hm

Totaal 430 km en 3.610 hm