A la maison

En dan weer op weg naar huis. Helaas pas zaterdag laat, anderzijds heb ik nu alle tijd om alles op te ruimen, droog in te pakken en de fiets ‘compact’ te maken. 

Vertrek 23.45, stop in Paris van 8-10 en om 17 uur in Utrecht. Sneller dan de trein met 24 uur. 

En kan ik een beetje ‘tot rust’ komen. Dat klinkt gek, alsof je in 2 weken alleen op de fiets niet tot rust komt. Ja en nee. Je hebt weinig anders aan je hoofd dan de reis, maar omdat je elke dag moet improviseren en je instellen op de omgeving, was ik toch steeds geconcentreerd. 

Hoe voel ik me nu? Een mix van:

- trots, dat ik het gedaan heb.

- tevreden, dai ik het durfde en kon. 

- opgelucht dat het goed ging en klaar is.

- teleurgesteld (beetje) dat het avontuur voorbij is. 

Het doel is gehaald zonder 1 serieus probleem (tot nu toe). Sneller dan ik vooraf had verwacht, ondanks een route die pittiger is dan ik had verwacht. 

Gemeten naar hoogtemeters had ik gerekend met ca. 8.000 terwijl het er 13.000 waren. Ter vergelijking: vorig jaar over de Pyreneeën had ik er in 13 dagen fietsen (zonder bagage) 17.000 onder de wielen. 

Anderzijds vond ik de route minder fraai dan verwacht. Gewoon mooi, maar van Zuid-Limburg tot de Provence lijkt het heel veel op elkaar. Groene heuvels met akkers, bossen en riviertjes. Persoonlijk vind ik ‘echte bergen’ mooier en echt niet alleen om te fietsen. Maar om nu met bagage de 100-cols tocht te gaan fietsen is voor mij niet eens een optie. 

Het is niet mijn eerste trektocht, maar wel de eerste alleen. Vooral het samen beleven heeft voor mij meerwaarde. 

Twee weken kamperen en potje koken is prima, beter dan hotels, met veel meer ‘eigenheid’. Waarbij ik iets meer hoogte in de tent dan de 75cm nu wel prettig zou vinden. Een opa in zo’n tentje, hoe vind je zoiets?

Zaterdag de eerste dag ‘camping-life’. Met alle kans om te genieten, me te ergeren en me te verbazen. 

Een buurvrouw die vanaf gisteravond tot nu in de camper films of series zit te kijken. Haar man mag af en toe even naar buiten. 

Een jong (25-30) fietsersstel naast me, die gisteravond om 7 aan de rosé zaten, om 2 uur vannacht allesbehalve stil de camping op kwamen en om 11 uur uit bed rolden en direct de volgende fles rosé ophaalden. En zij heeft nu al een perfecte attitude om een oude bitch te worden en lacht als Ernie. M.a.w.  waar begint hij aan?

Tijdens mijn sleutelen aan de fiets komen de mannen informeren wat ik aan het doen ben. Zo Kun je makkelijk steeksleutel 15 voor de pedalen regelen (in het Duits is ‘Werkzeug’ de term voor sleutels). 

Ondertussen beginnen de Fransen de BBQ van de camping op te stoken, het kan nog gezellig worden vanavond.

Gelukkig trekken de buien die vandaag over heel Zuid-Frankrijk trekken net Oostelijk van Avignon. Gelukkig maar, want ik heb geen dak meer. Dus snel mijn laatste maaltje brouwen, dan kan het kookspul in de BOB en kan die droog afgeleverd. 

Daarna een biertje met een stel uit Hellevoetsluis dat hier een rondje fietst.  

En dan met boek en voetbal op TV wachten tot 22:00 en toen op m’n gemak de brug over. 

Met wachten is het als met klimmen van een hele lange col. Meter voor meter, kilometer voor kilometer komt de top dichterbij. Maar op een picknickbank krijg je na 3 uur wel een houten kont. 

Stations zijn vaak niet de mooiste locaties om te wachten. Het busstation voor de FlixBus ligt aan een park aan de Rhône, maar is op zichzelf niets: 5 meter grint en betonblokken. Ik houd meer van groen, dus demonteer de wielen en stuur en verander de fiets in een compact pakketje op het gras. 

Wanneer ik aan de overkant ga kijken kom ik aan de praat met een spontane Franse meid van 18, die via Parijs op weg is naar Oxford. Voor een opleiding die met film heeft te maken. Haar Engels is nog 0, maar ze vraagt me om Engelse woordjes (basis): tellen en lichaamsdelen. En zo zingen we samen ‘hoofd, schouders, knie en teen’ in het Frans en Engels. Tot zij vertrekt, met de concurrent. 

Vervolgens met een aantal Marokkanen, die Nederland mooi vinden, Giethoorn is hun favoriet. 

Vervolgens komt er een consultant die voor het eerst de bus neemt voor een meeting in Parijs. Morgen, zondag!? Yes, dat is normaal bij de company. Hij is kwaad op de vakbonden bij Air France en het spoor. Frankrijk moet veranderen. Jongelui, zoals zijn kinderen, willen er niet blijven, ze werken in Canada en in UK. 

Mijn fiets gaat onderin, had ook makkelijk compleet gekund, ruimte genoeg. Positief is dan weer dat ik de €9 voor de fiets niet hoef te betalen. 

Met 2 korte stops verloopt de reis vlot, zij het dat ik vanmorgen ontdek dat mijn achterbuurman, die bij de 1e stop naar buiten ging, niet weer terug is gekomen. Hij vroeg mij bij vertrek nog iets over ‘blowen’, maar dat is niet mijn expertise. Alleen zijn handbagage en lader liggen er nog. Als ik dat bij de 2e chauffeur meldt reageert die laconiek. Jammer dan. 

Ik slaap een uur of 5 redelijk op 2 stoelen. 

In Parijs 1,5 uur wachten in een parkeerkelder. Maar verder soepel en snel inchecken (daar kan Schiphol nog wat van leren) en laden. 

Alleen de horecavoorzieningen zijn heel summier: automatenkoffie. 

Nog een paar uur geduld . . .