Een bijzondere ervaring

Na een dag thuis acclimatiseren kijk ik nog even terug, want uiteraard krijg ik van iedereen de vraag om mijn ervaring samen te vatten in een paar woorden. Dus zoek ik naar een paar kreten, maar zonder succes.
Het was voor mij ‘een bijzondere ervaring’.

Ik kom tot die term omdat mijn gevoelens over mijn belevenissen een breed spectrum met positieve en minder positieve beelden bevatten.
Of anders: ik had het niet willen missen en ik ga het niet nog een keer (zo) doen.

Een erg mooi onderdeel vond ik het vastleggen van mijn reis in dit blog en vooral de vele reacties van mijn ‘fans’. Zo solistisch bezig en toch zo verbonden met mijn dierbaren.
Een ander mooi aspect is het volledig ‘self-supporting’ zijn: elke dag alles invullen naar believen en binnen de beschikbare mogelijkheden: route, weer, eten, onderdak, afstand, tempo, pauzes etc. Je beslist zelf zonder enige afstemming en alle consequenties (+ en -) zijn ook voor jou. Voor elke hindernis mag je je eigen oplossing bedenken. Mooi als dat ook lukt.
De tegenhanger daarvan is dat je geen enkele ervaring of afweging deelt met een ander, je gaat in een klein (eigen) kringetje denken (en soms zelfs praten). Alle verhalen en beelden (foto’s) ten spijt, je bent de enige die het heeft beleefd.
Ik merkte ook bij de reacties van anderen op mijn tocht hoezeer het eigen denkraam van mensen bepalend is voor de manier waarop ze tegen anderen aankijken. De meestal Franse senioren met een camper konden me zichtbaar niet goed plaatsen: een zo te zien ‘nette man’, die zich op een ‘primitieve’  wijze door Frankrijk begeeft. En alle fietsers die ik tegenkwam, onderweg of gewoon bij een supermarkt, groetten me vrolijk, soms zichtbaar bewonderend in een klim of begonnen een praatje over mijn uitrusting. En dan vormde mijn gebrekkige beheersing van de Franse taal vrijwel geen beperkende factor.
Naarmate de reis vorderde werd het doel belangrijker dan de reis. In de eerst dagen had ik wel een vaag plan, maar keek ik wel hoe het liep (meestal zoals verwacht), maar in de 2e week werden afstand en tempo belangrijker. Dat hangt vast mede samen met het weer, maar ook met het solistische. Alleen op een terrasje ben je zo uitgepraat, dus fiets je gewoon weer door. En hoe verder je fietst, hoe eerder je weer naar huis kunt.
Dus heb ik ook beleefd/gevoeld hoe belangrijk die verbondenheid met mijn ‘achterban’ voor me is. Dat wist ik natuurlijk wel (rationeel), maar een paar weken alleen op pad zorgt er wel voor dat je het ook echt voelt. Geen heimwee, maar je echt realiseren dat je niet ‘alleen op de wereld’ bent.
Daarom een bijzondere ervaring.

De cijfers:
Totaal in 14 dagen 1.598km afgelegd in een gemiddelde snelheid van 18,3 km/uur.
In totaal 13.286 hoogtemeters, dat waren er 949 per dag.
De 17 overnachtingen kostten €360,—. Daarvan € 260 voor de hotels (€65/nacht) en €100 voor de campings (€7,70/nacht).

PS: ik probeer nog een aantal foto’s in het blog te verwerken, maar op de iPhone gaat dat noet goed.