Groeten van Andy Schleck

Het dieptepunt van de dag lag in Bettembourg. In dit dorpje, net voor de Franse grens, wilde ik nog een cola scoren. En dat treft: een terras in schaduw, aan de route. Dus ik parkeer mijn combinatie, terwijl de juffrouw het terras op kwam met doek en cleaner.  Ik zette me aan tafel 1: spic en span. 

Ze veinsde mijn groet ‘hallo’ niet te horen, maar nadat ze rustig doorging met schoonmaken van tafel 2 en 3 (van8) vroeg ik me af: wie is hier nu voor wie?

Ik besloot een 2e poging te wagen: ‘bonjour madame’. Dat leidde tot een reactie dat ze mij gehoord had. Maar ze ging (niet) vrolijk verder met tafel 4 en 5. Mijn verbazing ging over in boosheid en ik besloot te vertrekken. 

Toen kwam ze in actie, met een vragend gezicht en toon (mijn Frans is niet zo goed). Toen heb ik haar duidelijk gemaakt dat zij er voor mij (de cliënt) is en dat ze beter kan zorgen dat ze klanten verdient. Of ze mijn Engels goed begreep weet ik niet, maar ik denk dat de toonzetting wel duidelijk was. Dan maar water. 

Vandaag begint super, licht dalend. Ondertussen denk ik nog een beetje aan de gesprekjes met de buren gisteravond. Aan de ene kant een gezin met 2 grote honden; geen echt contact, maar ze vinden het prima dat ik mijn accu-packs bij ze oplaadt. 

En deze honden geven geen kik, het kan dus wel. 

Mijn buren aan de andere kant leer ik later kennen. Eerst de volgende in rij, 2 jonge mannen (ca. 30) die 2 dagen wandelen. Een NL en een Vlaming op een route die min of meer parallel aan het spoor loopt. Ze gaan vandaag na 20 km ook weer met de trein naar huis. En lopen dus met 12-15 kg op hun rug. Over en weer bewonderen we elkaars prestaties. 

Het komt toevallig op onderwijs, de vrouw van B zat in het onderwijs als biologe en moest uiteindelijk 8 uur per dag wiskunde geven + 2 dagdelen studeren voor haar wiskunde-akte. Een prima recept om het onderwijs te verlaten. 

Van onderwijs op orde en dan laat NL vallen dat zijn vader daar als aardrijkskundeleraar altijd moeite had. En toch zijn werkzame leven in het onderwijs gebleven. Het kan dus wel, maar ik vind het - stilletjes - zonde.  

Tegen half tien besluit ik in de recreatieruimte te gaan zitten, lekker warm en een stopcontact. En dan komt er een NL gezinnetje binnen, zoiets als onze kinderen. 

En we raken aan de praat over van alles, ondertussen mag ik meeproeven van het rijke assortiment aan lekkere en gezonde hapjes. Van het jongetje (5 of 6) leer ik hoe je van 2 gedroogde vijgen en een paar noten een hamburger kunt maken. Ze hebben het in hun tent zo koud gehad dag ze vandaag een paar dikke slaapzakken hebben gekocht. Het lijkt mij laat voor de kinderen, 10 uur inmiddels, maar dat is bewust, zodat ze morgen tot 9:30 slapen. Ik weer dat dat bij Tibbe niet zo werkt. 

Wanneer ik er net in lig hoor ik ze bij de tent naast me, we zijn dus buren. Ik doe de volgende morgen zo zachtjes mogelijk, maar om 8:30 hoor ik al geluiden en komen ze naar buiten op weg naar het toilet.En ( de ouders) weer wakker geweest van de kou. Als ze mij vragen of ik wel heb geslapen wijt ik mijn goede nachtrust maar aan mijn vermoeidheid. 

Een heel praktisch punt: wanneer en waar kan ik poepen? Mijn ochtendroutine met thee en inpakken blijkt goed te werken; ik kan steeds met een opgelucht gevoel vertrekken. 

De dag-titel had ook kunnen luiden: 'langs grazige weiden'. Groen en fraai, voor mijn gevoel veel dalen, maar het hoogteprofiel laat wat anders zien.Zelfs de stad Luxemburg is groen, behalve het stukje onder langs de Kazematten, waar ik voor het eerst 50 meter loop over een kasseienpaadje van 20%. 

Ik merk dat mijn benen het fietsen beter verdragen dan mijn zitvlak. Het lijkt me slim daar crème voor te kopen. En mijn lippen schreeuwen om lipstick tegen de zon. Nu heb ik pas een artikel gelezen over Andy Schleck, die achteraf is uitgeroepen tot winnaar van de TdF in 2010. Hij heeft een (fietsen)winkel in een buitenwijk van de stad, in Itzig, waar ik langs kom. Dus even een bezoekje en mijn spullen gescoord. 


Zo te zien geeft hij goed geboerd, want het ziet er pico Bello uit. 

Hij groet vriendelijk, maar is druk met het verkopen van een e-Bike.

En dan verder, op en af. Blijkbaar zijn de komende dagen ook zo golvend, rust is er nog niet bij, of ik moet een rustdag nemen. Donderdag (regen) lijkt daarvoor geschikt, even een goed adres (met hard dak) zoeken. 

Onderweg scoor ik bij een giga Intermarché de ingrediënten voor een smakelijke portie macaroni.
Er kan niets meer bij. 

De cijfers:
Dag: 120 km en 1.125 hm
Totaal 550 km en 4.735 hm

Ps. 
Leuk om te zien dat mijn tekst gelezen wordt.