De dag van Pierre Maillard

het werd een vreemde rustdag, en het valt vast niet mee om dat een beetje goed weg te rikken.
Maar kort:
- ik ging aan het eind van de bui toch fietsen
- de camping die ik op het oog had (na 40 km) was fermee
- op weg naar een hotelletje (campings waren te ver)
- ik reed verkeerd
- ik kwam een wielrenner tegen
- uiteindelijk was ik te gast bij een Frans gezin ( douchen, eten, borrelen en ontbijten)

D7

Vannacht geen bliksem en regen, maar om 8 uur begint het zachtjes te regenen. Vermoedelijk tot de middag, dus niet voor niets in een hotel. En het is met 11C koud, dat ben ik niet meer gewend. 

Tot nu toe klopten mijn voorbereidingen, maar ik heb me niet goed ingesteld op ‘wachten’. Ik wil door!

Ondertussen zie ik dat Hugo weer thuis is; die was een week voor mijn vertrek op weg gegaan naar Skagen. Dat heeft ie snel gedaan. 

Mijn kamer mag ik gebruiken tot 11:30, met een beetje rekken vertrek ik tegen 12 voor een korte ‘tussen’etzappe van 45km. 

De plensregen die ik uit mijn raam ziet voelt anderzijds een beetje goed. Maar, ‘who will stop the rain’ neurie ik ondertussen. 

Bij het aankleden pak ik nu mijn reflectievest, dat door Harmien is getailleerd naar fietserspostuur. De afgelopen dagen heb ik vaak Harmien’s advies om goed rechts te rijden bewust opgevolgd (ik ben links georiënteerd). Ook al was dat op de meeste wegen overbodig. Mijn spiegeltjes is daarbij erg functioneel, je kunt beter anticiperen. 

Alleen bij landbouwverkeer moet je echt oppassen, wat een onbenullen zitten er op die tractoren. Daarentegen ervaar ik dat vrachtwagens juist erg goed rekening houden met een fietser. 

Zolang je rustig fietst valt het mee met de regen en de kou. In het westen zie ik de lucht lichter worden, maar de beweging is minimaal. 

Ik heb een ‘jour sans’ en het wordt dus kadaveren in een wandeletape. 

En geleidelijk aan wordt het droog en loopt de thermometer op naar 15. 

Ik fiets door een inmiddels bekend landschap (groen en heuvelachtig) naar de camping in Charmes. Wanneer ik over de brug de stad inrij valt het me op hoeveel campers op een rij langs het water staan en hoe dicht ze op elkaar staan. Privacy?

Eerst een warme bak thee en in een ‘salon de the’ krijg ik een pot + kersenvlaai. Ik heb de tijd, het is nog maar 3 uur. 

Rustig peddel in naar de camping, maar aan het begin van de weg staat een bord: ‘camping fermee’. En verderop is het aanwijsbord ook afgeplakt. Ai, wat nu?

De volgende camping is over 65km, dan maar een hotel over 35km. Daar ben ik dan ca. 17:15. Probeer ik daar wel een pizza te scoren. 

De volgende 30 gaan mechanisch, het moet. Even niet opletten in een afdaling en ik realiseer me dat ik teveel oostelijk rijdt. Gelukkig kan ik met een boog om de berg geen en zo verder de route weer oppakken. 

Jaloers kijk ik naar het gemak waarmee een tegemoetkomende wielrenner een klimmetje neemt. Die monstert mij en in m’n spiegel zie ik dat hij omkeert en achter mij aan komt. 

Na mijn antwoord op zijn vraag (in het Engels): van waar en waarheen? Vertelt hij dat hij al vele landen heeft doorkruist met een bijna identieke combinatie (Gele Ortlieb-tassen, een BOB aanhanger en een Rohloffnaaf). Hoogtepunt was de tocht van 13.000! Km in Zuid-Amerika. Waar ga je nu heen? Een hotel 5 - 10 km verder. Oh zegt ie, ik heb ruimte in mijn huis, rij maar mee. 

My name is Pierre, makkelijker dan Meep, maar hij leert snel. 

Do you like beer?

Do you like pizza?

Vanavond is de pizzaman in het dorp en is het dorpshuis open voor bier van de lokale brouwerij. 

We stoppen voor in het dorp bij een oud bedrijfsgebouw, binnen zijn wel 20-40 locals verzameld en is een heuse bar ingericht. 

Pierre bestelt 2 biertjes en we gaan buiten zitten op 2 verroeste stoelen in het looppad naar de schuur (toilettes). 

En we babbelen verder, bij werkt bij een comoany die de motoren van GE teat voor Boeing en Airbus. 

Nadat we ons biertje op hebben fietsen we nog 500m tot zijn huis, actually het huis van zijn vriendin Gaille. Die moet nog worden geïnformeerd, hoe weet ik niet maar ze begroet me hartelijk. 

Mijn fiets + BOB stallen we in zijn huis aan de overkant, daar is nog wat werk te doen, maar alle ruimte voor opslag van fietsen. 

Ik mag eerst douchen, Pierre gaat nog 1,5 uur fietsen voor zijn target (dit  jaar 18.000km). 

Daarna heb ik een uur om met Gaille, vooral in het Frans, te babbelen. 

Tegen 8 uur schuift Pierre ook aan met een collectie biertjes en is het wachten op de man van de pizzabus. 

Pizza met eigen salade en een heerlijke fles rosé, salade en koffie toe; zo luxe heb ik het nog niet gehad. 

Het huis is een oude school. Dat leidt tot een van de interessante verhalen. Toen Frankrijk in 1870 de oorlog van Duitsland verloor, was de koning Napoleon 3, er van overtuigd dat dat kwam doordat de Franse soldaten onvoldoende wisten. De sleutel was in zijn ogen onderwijs, dus zorgde hij dat er in ieder dorp een school kwam. 

Tegen 22:30 is het bedtijd, want Gaille moet er om 4:30 uit voor haar werk als postbode in Epinal.